Paniek.

Wat wilden wij toch vreselijk graag van het speelhuisje van de kinderen af. We hebben echt geen kleine tuin, maar dit speelhuisje was te groot en lomp. De kinderen hebben er overigens enorm mee en op gespeeld. Het was een huisje op palen met een trapje en een glijbaan en daar aan vast zaten een schommel, ringen en een knopen-klim-touw. Het is jaaaaren een enorm succes geweest!
Maar manlief en ik hadden al een tijdje genoeg van het 'ding' en hadden (in overleg met de kinderen..) besloten het te verkopen. Er zou toch wel iemand zijn die we hier heel blij mee zouden maken?
Zo gezegd, zo gedaan. We hebben het speelhuis te koop gezet en binnen niet afzienbare tijd hadden we een koper. Geweldig! Of toch niet..
Natuurlijk wilde de koper het huisje zo spoedig mogelijk voor zijn kinderen ophalen, maar wij hadden een probleem!
Mijn vader heeft vroeg in het voorjaar een nestkastje voor ons gemaakt en aan het speelhuis opgehangen. Hartstikke leuk, want zo konden we de Pimpelmees die er inmiddels in huisde, goed heen en weer zien vliegen, vanuit de keuken. Het nestje gemaakt, de eitjes uitgebroed, dus.. jonge Pimpelmeesjes.. Leuk! Zelf had ik ingeschat dat de vogeltjes en hun jongen al uit het nestkastje zouden zijn gevlogen als de meneer zijn speelhuisje zou komen halen. Maar niets was minder waar. 
Dus toen de meneer zich op een ochtend meldde en wij in de gaten hadden dat het nestkastje nog behuisd was, zijn wij gewapend met de schroevendraaier op de ladder geklommen om het huisje van het te slopen speelhuis te halen. We hebben het op dezelfde hoogte, 3 meter naar rechts, aan de regenpijp gehangen. Echt heeeeel voorzichtig..
Toen zijn we naar binnen gegaan, en aan de keukentafel af gaan wachten wat er ging gebeuren.
Nou, ik kan je wel vertellen dat mijn moederhart het bijna begaf toen ik zag wat er gebeurde buiten. De ouders Pimpelmees hadden inmiddels natuurlijk een vaste vliegroute naar hun jongen. Dat deden ze nu ook, alleen kwamen ze op het laatste moment tot de ontdekking dat hun 'huisje' met kindjes weg was.. En hoe ze toen rond fladderden, het telkens weer probeerden, zenuwachtig heen en weer vlogen en op een afstandje de situatie bekeken.. Dat was echt hartverscheurend! 
En de kinderen boos natuurlijk,.. hoe kon ik..
Maar gelukkig eind goed, al goed,.. na een goed uur begonnen de kleintjes te piepen en kregen de ouders in de gaten dat hun kindjes niet verdwenen waren, alleen maar verhuisd. Nu hebben ze een ietwat aangepaste aanvliegroute en vliegen ze weer af en aan.  Heerlijk om dat weer te zien. 
Ik ben zo opgelucht!

Tot gauw!